Amies
2 minuten
‘Ik weiger!’ riep hij uit terwijl hij zijn nerfjes nog wat steviger om de tak klemde waaruit hij in de lente ontsproten was.
‘Doe nou niet zo eigenwijs, we horen naar beneden te komen zodra de herfst daarom vraagt!’
‘Ik durf niet!’
‘Je bent verdomme een blaadje! Zo hoog is het niet en je valt niet naar beneden, je dwarrelt!’
‘Daar gaat het niet om, maar ik heb angst voor het composteren! Ik denk dat het pijn doet!’
Op de grond was het een moment stil. De blaadjes keken elkaar aan en één voor één kwamen ze in beweging. Langzaam klommen ze druk fluisterend langs de stam van de boom omhoog en krulden zich om de takken.
‘Mietjes! Mietjes!’ riep het enige blaadje dat op de grond was blijven liggen. ‘Schaam jullie!’
Zijn nerfjes liepen paars aan en zijn steeltje sloeg woest heen en weer.
‘Draag je lot toch als een blad! Als wij niet composteren raakt de bodem uitgeput en zal de boom sterven! Jullie hebben het recht niet de cyclus te doorbreken, egoïsten!’
Een regenworm en diverse torretjes knikten instemmend en enkele schimmels klapten voor deze woorden, maar in de boom bleef iedereen hangen waar hij hing.
Die nacht was het onrustig in de takken. Blaadjes discussieerden met hun buurblad over het lot, de twijfel en vergankelijkheid. Geen van hen durfde echter naar beneden. Het druk geroezemoes werd even na middernacht plots onderbroken.
‘Aaaaaaaaauw! Het doet echt pijn!,’ schreeuwde het blaadje vanaf de grond terwijl het langzaam werd verslonden door schimmel en worm. Het tergende gekrijs ging enkele minuten door en toen werd het doodstil. De blaadjes in de boom zeiden niks maar iedereen wist het nu zeker, ze zouden de boom nooit verlaten. Dit tot groot verdriet van de boom zelf. Grote druppels hars druppelden langs de stam naar beneden. Hoe zij ook zwiepte in de wind en hoe hard de regen ook hielp, de blaadjes vertikten het om los te laten. Verslagen liet de boom haar takken zakken en langzaam stierf zij, na jaren, wegens gebrek aan vitamientjes en mineralen.