Teken van boven

‘Ik – laat – niet – los!’
 ‘Dat zullen we nog wel eens zien!’
 Tussen duim en wijsvinger pak ik het ronde lijfje en trek zo hard ik kan. Pluk!
 Twee kaakjes blijven achter in mijn arm. Draaien, ik had moeten draaien.
 ‘Hihi,’ hoor ik van onder m’n nagel.
 ‘Hoe lang denk jij nu eigenlijk nog te leven?’ vraag ik terwijl ik mijn duim voor mijn neus houd.
 Het lachen verstomt.
 Een maand of drie later zit ik bij de huisarts met een rode kring op mijn arm.
 ‘Hihi’ klinkt het in m’n hoofd.