top of page
  • Amies
    • 1 minuten om te lezen

Mijn lichtje

Onder het motto, het hoeft niet altijd van een kant te komen, heb ik vannacht met mijn zaklamp naar de maan geschenen. Ze antwoordde met een warme straal die aan mijn neus kriebelde en meteen besefte ik dat het licht van mijn zaklamp weinig voorstelde. Op dat zelfde moment persten de batterijen hun laatste stroompje uit en langzaam doofde mijn licht. Teleurgesteld liep ik naar binnen. ‘Maar Amies,’ klonk het van boven ‘het is toch de gedachte die…’ Met een harde klap viel de deur achter mij dicht.

Recente blogposts

Alles weergeven

‘Ben jij zomaar een stipje?’ Helder blauw hangt het daar in de lucht. Ik loop er omheen. Boven, onder, van opzij, het lijkt van alle kanten op een stipje. Ik druk mijn vinger er zachtjes tegenaan. Het

‘Hé, wij zijn hetzelfde, wat grappig.’ ‘Nou, nee hoor. Kijk zie je dit tentakeltje? Dat is net even anders.’ Trots zwiept hij het op en neer. ‘Hé, jullie zijn hetzelfde, wat leuk.’ ‘Nee, wij zijn niet

Ik wandel het tuinpad op en zie naast de tegels een rijtje kruisjes staan, gemaakt van takjes en een touwtje. Eén, twee, drie, …, twaalf kruisjes. Elk bij een bergje aarde. Twaalf? Ik blijf verwonderd

bottom of page