Ik schuifel de kamer in en zie haar zitten op de bank. Helderblauwe schilfertjes sieren haar wimpers en wangen, terwijl haar ogen grijs, dof en leeg zijn. Ik staar naar haar, maar weet niet wat ik moet zeggen. Het is stil. Met een geforceerde glimlach kijkt ze me aan en ik knik begrijpend. Ze pakt mijn hand en leidt me naar het veel te kleine kistje. Op dat moment wassen grote tranen haar wangen schoon tot alle kleur ook daar verdwenen is.
‘Ben jij zomaar een stipje?’ Helder blauw hangt het daar in de lucht. Ik loop er omheen. Boven, onder, van opzij, het lijkt van alle kanten op een stipje. Ik druk mijn vinger er zachtjes tegenaan. Het
‘Hé, wij zijn hetzelfde, wat grappig.’ ‘Nou, nee hoor. Kijk zie je dit tentakeltje? Dat is net even anders.’ Trots zwiept hij het op en neer. ‘Hé, jullie zijn hetzelfde, wat leuk.’ ‘Nee, wij zijn niet
Ik wandel het tuinpad op en zie naast de tegels een rijtje kruisjes staan, gemaakt van takjes en een touwtje. Eén, twee, drie, …, twaalf kruisjes. Elk bij een bergje aarde. Twaalf? Ik blijf verwonderd