Onder een eikenblad kruip ik weg. Althans, dat probeer ik, maar ik ben natuurlijk veel te groot. Ik kijk achterom en zie een ouder echtpaar dat met versnelde pas, in een boog om mij heen loopt. Het zijn die kleine dingen die mij vertellen dat ik anders ben. Meestal doet dat pijn, maar vandaag wil ik mijn goede humeur niet laten bederven. Ik krabbel overeind en schud alles van mij af. Ik loop verder, steeds sneller. Ik ren, steeds harder. Hink … Stap … Sprong! In mijn vlucht, die wel eens een wereldrecord zou kunnen opleveren, hap ik naar een vlinder. Mis! Ik land. Terwijl een vroege zonnestraal mijn neus kriebelt, denk ik aan de tijd dat ik van deze wereld nog niets begreep. Een torretje op mijn schouder denkt met me mee. We lachen.
- Amies